در پی افزایش روز افزون جمعیت، کمبود منابع طبیعی و نیاز به ساخت سازه هایی زیر بنایی با ماندگاری طولانی و دوام بیشتر، پیدایش مواد و مصالح نوین در سایه‌ی علوم و تکنولوژی پیشرفته، چندان دور از انتظار نبود. ساخت سازه های بتنی مدرن با معماری پیچیده، احداث تونل های مستحکم در دل طبیعت و برپایی سدها و سرریزهای عظیم، آیین نامه ها و استانداردهای طراحی ملزم نمود تا قوانین سخت گیرانه تری را در قبال مصالح مورد استفاده در انواع سازه ها وضع نمایند. استفاده از بتن هایی با مقاومت بسیار بالا (بیش از صد مگا پاسگال) در تأسیسات نیروگاهی و سدهای بتنی، بتنهای کارا و خودتراکم (مانند بتن SCC) در لاینینگ تونلها، پایه‌ی پلها و مقاطع با تراکم آرماتور بالا و انواع بتن های آب بند و ناتراوا در مخازن ذخیره آب و تأسیسات زیرزمینی، تنها بخشی از پیشرفت های فناوری بتن طی دهه های اخیر به شمار میرود. از این رو، علاوه بر الزامات مربوط به طرح مخلوط بتن، که از اساسی ترین عوامل در بدستیابی بتن با کیفیت است، مصالح و متریال نوین نیز به کمک علوم شیمی، پلیمر، مواد و مهندسی عمران پا به عرصه ظهور نهادند.

امروزه دستیابی به بتنی کارا، توانمند، اقتصادی و پایا بدون بکارگیری افزودنی های شیمیایی، پلیمری و معدنی امری ناممکن است. همچنین نگهداری، ترمیم و تعمیر سازه های گوناگون که تحت شرایط مختلف دچار ناپایداری شده اند نیز به یاری محصولات ساخته شده با فناوری های نوین، آسان و مقرون به صرفه تر گردیده است. خوشبختانه در دهه های اخیر با رشد علوم و تکنولوژی، سبد کالاهای شیمیایی و پلیمری ساختمان گسترده تر شده و طیف وسیعی از نواحی مختلف سازه را پوشش میدهد. این محصولات علاوه بر بهبود کیفیت نهایی سازه، به پایایی و دوام آن نیز در شرایط گوناگون کمک کرده که این مهم از هدر رفت مصالح و منابع جلوگیری نموده و موجب حفظ سرمایه های ملی کشور نیز می گردد. به بیانی بهتر، توسعه پایدار، ایمنی، رفاه و شکوفایی جامعه در گرو توجه بیشتر و عمیق تر به ساخت و آفرینش سازه های زیر بنایی و روبنایی پیش رو است.